Ժամանակով մի աղքատ մարդ կար. որքան աշխատում էր, որքան չարչարվում էր, դարձյալմիևնույն աղքատն էր մնում։ Մի օր տեսնումա մի աքլոր քուջուջ անելիս՝ մի ոսկի է գտնում։Տեսնելուն պես ուզումա գնա հասնի բռնի աքլորին։ Իրենց գյուղից դուրս է գալի, մի ճամփա էընկնում ու գնում։ Ինքն էլ չի իմանում, թե էդ ճամփեն ուր է տանում։

Գնում է, գնում, մին էլ ետ է նայում, տեսնում է՝ գյուղից հեռացել է։ Էստեղ սիրտն ահ է ընկնում։Իրեն սիրտ տալու համար սկսում է քթի տակին մռմռալ, երգել, իրեն—իրեն խոսել, 

– Ա՛ մոզի, արի, հե՜յ,- կանչելով գնում է։

Մի հին ավերակի մոտից անցնելիս էլ որ ձեն է տալի՝ ա՛ մոզի, արի, հե՜յ․․․, ավերակիարձագանքը կրկնում է․

Հասնումա բռմում աքլորին տեսնում մոտը ոսկի չկա, ասումա գոնե մորթեմ ուտեմ սոված եմ, տանումա մորթում, պղինձնա կոխում, որ եփի ձեն է տալի աքլորը 

 — Ծուղրուղո՜ւ, հիմար մարդը ինձ տաք—տաք բաղնիք է ղրկե՜լ․․․

Էնքան գոռաց էս աքլորը , որ չկարողացավ ուտել : 

Ու էսպես որսից եկած սոված մարդու  ոչ աչքը բան տեսավ, ոչ բերանը բան մտավ։

about:blank